Μια κλεφτή ματιά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2044

Ένα αγωνιστικό highlight από το κοντινό μέλλον, δομημένο με βάση τα όσα είδαμε στο Τόκιο, αλλά και όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στον πλανήτη.

Η ώρα είναι 13:45 και παρά τις κλιματιστικές πλατφόρμες που αιωρούνται πάνω από την πισίνα και τις κερκίδες του κλειστού Ολυμπιακού κολυμβητηρίου της Μουμπάι, η ζέστη είναι αφόρητη. Η Αουλάνι Αφά παίρνει την παγοκύστη που είναι ακουμπισμένη στον αριστερό της τετρακέφαλο και την πιέζει για μερικά δευτερόλεπτα στον αυχένα της για να δροσιστεί. Σε τέσσερα λεπτά από τώρα, θα σηκωθεί από τη θέση της και θα κατευθυνθεί προς τον βατήρα των τριών μέτρων και σε έξι λεπτά από τώρα, στις 13:51, θα γίνει η πρώτη αθλήτρια στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων που θα πάρει μετάλλιο εκπροσωπώντας μια χώρα που δεν υπάρχει. Ο αγώνας της έχει σχεδόν ολοκληρωθεί και ξέρει ότι είναι ήδη στο βάθρο. Μια απλώς καλή τελευταία κατάδυση θα είναι αρκετή για το Χρυσό και για να ακουστεί στο κολυμβητήριο ο εθνικός ύμνος του Κιριμπάτι. 

• 

• 

Η πατρίδα της Αουλάνι άρχισε να βυθίζεται στον Ειρηνικό το 1999. Μέχρι το 2035, η αύξηση της στάθμης των ωκεάνιων υδάτων είχε καταπιεί τις μισές περίπου από τις 32 ατόλες που κάποτε αποτελούσαν το μικροσκοπικό νησιωτικό κράτος του Κιριμπάτι και το 2039 ο ΟΗΕ ζήτησε από τους τελευταίους εναπομείναντες κατοίκους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. 

Η Αουλάνι παρακολούθησε τους Ολυμπιακούς του 2040 από τις γιγαντοοθόνες που είχαν στηθεί στον προσφυγικό καταυλισμό που φιλοξένησε εκείνη και την οικογένειά της στο Κερικέρι, στη Νέα Ζηλανδία. Στους Ολυμπιακούς του 2044 συμμετέχει με την ομάδα των κλιματικών προσφύγων και σε δύο περίπου λεπτά από τώρα, θα της χαρίσει ένα Χρυσό μετάλλιο στις καταδύσεις από τον βατήρα των τριών μέτρων. 

Αυτό, φυσικά, είναι ένα φανταστικό στιγμιότυπο, η προβολή μιας random πιθανής – απίθανης εικόνας από το κοντινό μέλλον. Και συνολικά, αυτό που ακολουθεί είναι ένα φανταστικό αφιέρωμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2044, δομημένο, όμως, με υλικά από τους Αγώνες του Τόκιο που παρακολουθούμε αυτές τις μέρες και από τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο τους τελευταίους μήνες. 

Μουμπάι 2044 

Οι επόμενοι Ολυμπιακοί Αγώνες (2024) θα φιλοξενηθούν στο Παρίσι, οι μεθεπόμενοι (2028) στο Λος Άντζελες, ενώ οι Αγώνες του 2032 είναι προγραμματισμένο να διεξαχθούν στο Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας. Κάπου ενδιάμεσα, η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή θα πρέπει να αποφασίσει τις επόμενες αναθέσεις. Και είναι βέβαιο ότι θα πάρει τις αποφάσεις της με βάση τις δύο παραμέτρους που ήδη καθορίζουν σε μεγάλο ποσοστό οποιοδήποτε γεγονός μεγάλης κλίμακας πραγματοποιείται στον πλανήτη: τη γεωπολιτική ισορροπία και την κλιματική κρίση. 

“Μια εύκολη πρόβλεψη είναι ότι μετά το Μπρίσμπεϊν οι Ολυμπιακοί θα φιλοξενηθούν σε κάποια μεγάλη μουσουλμανική χώρα – ήδη για το 2036 έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον η Τουρκία και η Ινδονησία.”

Μια δεύτερη βεβαιότητα είναι ότι σύντομα, στο άμεσο μέλλον, θα πρέπει να γίνουν Αγώνες στην Αφρική. Η ραγδαία αναπτυσσόμενη Νιγηρία ίσως βρει σε κάποιους μελλοντικούς Ολυμπιακούς την ιδανική βιτρίνα που θα την βοηθήσει να αυτοπροβληθεί ως η επόμενη παγκόσμια υπερδύναμη. Εν τω μεταξύ, η μετατόπιση του κέντρου βάρους της παγκόσμιας οικονομίας προς την Ασία που ήδη συντελείται, θα έχει ολοκληρωθεί μέσα στην επόμενη εικοσαετία, οπότε στο εξής όλο και περισσότερα σημαντικά γεγονότα θα λαμβάνουν χώρα στην άπω και στην εγγύς Ανατολή. Η πολυπληθής, τεράστια και θρησκευτικά ουδέτερη Ινδία (διεκδικεί κι αυτή τους Ολυμπιακούς του 2036) πληροί όλες τις γεωπολιτικές προϋποθέσεις για να φιλοξενήσει τη διοργάνωση μέσα στα επόμενα 30 χρόνια. Ας υποθέσουμε ότι θα το κάνει σε ακριβώς 24 χρόνια από σήμερα: Μουμπάι 2044. 

Λίγη μελλοντική ιστορία  

Από τη σύλληψη τους, οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν ταυτόχρονα πεδίο συνάντησης και ανταγωνισμού των εθνών. Γι’ αυτό και -κόντρα στις μεγαλόστομες διακηρύξεις που τους συνοδεύουν- έχουν αποτελέσει ιστορικά θέατρο πολιτικής και φυλετικής προπαγάνδας, τρομοκρατικών ενεργειών, καπιταλιστικών και σοσιαλιστικών επιδείξεων. Τα τελευταία 20 χρόνια η σκληρή πολιτική είχε μείνει έξω από τα Ολυμπιακά Στάδια, αλλά στο Τόκιο ξαναβρήκε τον χώρο της. 

• 

• 

• 

Η Βόρεια Κορέα δεν συμμετείχε στους ιαπωνικούς Αγώνες με πρόσχημα την πανδημία, αλλά κυρίως για να αποφύγει την οποιαδήποτε επαφή με τη Νότια γειτόνισσά της μετά από την ψυχροπολεμική ένταση που αναζωπυρώθηκε στην κορεατική χερσόνησο τους τελευταίους μήνες. Μουσουλμάνοι τζουντόκα από την Αλγερία και το Σουδάν αρνήθηκαν να αντιμετωπίσουν τον Ισραηλινό Τοχάρ Μπουτμπούλ και αποβλήθηκαν από τη διοργάνωση. Οι Ρώσοι αθλητές αγωνίζονται με τη σημαία της Ρωσικής Ολυμπιακής Επιτροπής γιατί η Ρωσία είναι τιμωρημένη από τον WADA, τον παγκόσμιο οργανισμό αντι-ντόπινγκ, ο οποίος βρίσκεται πάντα υπό την επιρροή των Αμερικανών.

Είναι μάλλον αναμενόμενο ότι μέσα στα επόμενα χρόνια το χάσμα Ισλάμ – Δύσης θα βαθύνει. Μοιραία, όσο αυτή η κρίση θα κλιμακώνεται, θα αφήνει όλο και πιο έντονο αποτύπωμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και σε κάθε γεγονός αντίστοιχης εμβέλειας. Επιπλέον, μέχρι το 2044 κάποια από τα ενεργά σημεία έντασης στον πλανήτη θα έχουν εκραγεί, οδηγώντας ίσως και σε έναν τουλάχιστον πόλεμο μεγάλης κλίμακας. Η Ινδία του παραδείγματός μας ξανακάθισε μόλις στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την Κίνα για το Λαντάκ, αλλά η εξίσωση της διεκδικούμενης μεθορίου των δύο πολυπληθέστερων κρατών του πλανήτη δεν είναι εύκολη. Όλες οι μέχρι σήμερα διμερείς συμφωνίες έχουν αποδειχθεί διάτρητες. 

Αν, λοιπόν, παραμείνουμε πιστοί στην υπόθεση εργασίας «Μουμπάι 2044», δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο από τους 38ους Ολυμπιακούς Αγώνες να απέχει η Κίνα, ίσως και όλες οι χώρες οι οποίες θα βρίσκονται μέχρι τότε στη σφαίρα της επιρροής της. 

Ακόμα και μια τόσο ηχηρή απουσία, όμως, όπως και οποιαδήποτε άλλη διακρατική διπλωματική ζύμωση που θα έχει προκύψει μέχρι τότε, θα θεωρούνται ελάσσονα ζητήματα. Το πραγματικό πρόβλημα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η ΔΟΕ και πριν απ’ αυτήν συλλογικά η ανθρωπότητα, είναι η κλιματική κρίση. 

Οι Αγώνες της αγωνίας 

Μέχρι πριν από έναν περίπου χρόνο, στα φόρα του ΟΗΕ γινόταν ακόμα λόγος για την κλιματική αλλαγή, για πρόληψη, για σχέδια περιορισμού των βιομηχανικών ρύπων κλπ. Σήμερα πια όλες οι συζητήσεις γίνονται για την κλιματική κρίση. Η κλιματική αλλαγή έχει συντελεστεί πλέον, τη ζούμε. Στην Ελλάδα εκδηλώνεται με τις τροπικές μπόρες του Ιουνίου, με τους όλο και πιο μακροπερίοδους καύσωνες του Ιουλίου και του Αυγούστου και με τις πυρκαγιές που τους ακολουθούν. Μέσα στις επόμενες δεκαετίες, το κλίμα στην όμορφη πατρίδα μας θα πάψει να θεωρείται εύκρατο και θα περάσουμε κάθιδροι στην υποτροπική ζώνη. 

Στο Τόκιο, οι αθλητές που αγωνίστηκαν σε ανοιχτά venues έλιωσαν από τη ζέστη και πνίγηκαν στην υγρασία. Ο Ντάνιελ Μεντβέντεφ, το Νο 2 στην παγκόσμια κατάταξη του τένις, αναρωτήθηκε φωναχτά στο ματς του τρίτου γύρου του Ολυμπιακού τουρνουά με τον Φάμπιο Φονίνι ποιος θα έχει την ευθύνη αν πεθάνει στο κορτ εκείνη τη μέρα. Λίγες ώρες αργότερα, η Ισπανίδα τενίστρια Πάουλα Μαντόζα εγκατέλειψε τον προημιτελικό αγώνα της κόντρα στην Τσέχα Μαρκέτα Μουντρούσοβα, επειδή έπαθε θερμοπληξία. 

Το αγώνισμα του μαραθωνίου πραγματοποιήθηκε στη πόλη Σαπόρο, 400 χιλιόμετρα βόρεια του Τόκιο, επειδή η θερμοκρασία εκεί ήταν κάπως πιο ανεκτή. Στα ομαδικά αθλήματα τα cooling breaks έχουν πια καθιερωθεί ως απαραίτητα. Στον στίβο, οι κούρσες των μεγάλων αποστάσεων χρειάστηκε να μετατεθούν στην απογευματινή ζώνη των Αγώνων. Πολλές ιστιοδρομίες ακυρώθηκαν λόγω άπνοιας αλλά κι επειδή υπήρξε προειδοποίηση για τυφώνα στις ιαπωνικές ακτές. Την πρώτη φορά που το Τόκιο είχε διοργανώσει Ολυμπιακούς, το 1968, οι Αγώνες είχαν πραγματοποιηθεί τον Οκτώβριο. Το 2021, τα τηλεοπτικά δίκτυα επέμειναν να διατηρηθεί η «παράδοση» των αρχών Αυγούστου, γιατί εκτιμούν ότι αυτό το διάστημα η τηλεθέαση και τα προσδοκώμενα διαφημιστικά κέρδη είναι τα μεγαλύτερα δυνατά. 

“Αν, λοιπόν, συνεχίσουμε να διοργανώνουμε θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, θα πρέπει να τους προσαρμόσουμε στα δεδομένα ενός πλανήτη πιο θερμού, με λιγότερο οξυγόνο στην ατμόσφαιρά του και με βίαιες εναλλαγές καιρικών φαινομένων που θα σαρώνουν την επιφάνειά του.”

Η φανταστική Αουλάνι Αφά και όλοι οι αθλητές που θα καταφέρουν να εξασφαλίσουν τη συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς του 2044, ίσως χρειαστεί να αγωνιστούν αποκλειστικά σε κλειστά, κλιματιζόμενα στάδια. Και μόνο βράδυ, όταν οι θερμοκρασίες θα είναι πιο υποφερτές. Μπορεί, επίσης, να αγωνίζονται όπως φέτος, χωρίς θεατές στις κερκίδες. Πιθανότατα όλα τα μεγάλα αθλητικά γεγονότα θα διεξάγονται στο μέλλον χωρίς θεατές, για να μην επιβαρύνεται το παγκόσμιο πρόγραμμα πτήσεων και η συνολική εκπομπή ρύπων στον αέρα. Και ας μην ξεχνάμε τις πανδημίες, φυσικά. Θα έρθουν πολλές ακόμα. Θα έρχονται απανωτά και κάποιες απ’ αυτές θα σχετίζονται άμεσα με την κλιματική κρίση. Εννοείται, λοιπόν, ότι δεν θα έχουμε θεατές στις κερκίδες στο μέλλον. 

Κάποια στιγμή, μάλιστα, θα περιοριστεί και ο αριθμός των αθλητών που θα συμμετέχουν στο επίσημο Ολυμπιακό πρόγραμμα, αλλά και των αγωνισμάτων αυτών καθαυτών. Στη Μουμπάι, πχ, ίσως γίνουν μόνο οι τελικοί. Οι προκριματικοί θα έχουν διεξαχθεί νωρίτερα, σε περιφερειακά προ-ολυμπιακά τουρνουά. Η ιστιοπλοΐα, η κωπηλασία και η κολύμβηση στην ανοιχτή θάλασσα θα απαλειφθούν – ο υδροφόρος ορίζοντας της Ινδίας είναι πολύ μολυσμένος για τέτοιες δραστηριότητες. Το Ολυμπιακό Χωριό θα είναι μια περίκλειστη φούσκα, μέσα στην οποία η Αουλάνι και οι συναθλητές της θα επιδεικνύουν τη γονιδιακή τους προίκα κυκλοφορώντας με κολλητές βιοδιασπώμενες φόρμες που θα φιλτράρουν τον αέρα και θα συντηρούν τα επίπεδα υγρασίας στο δέρμα τους. 

Κι εξυπακούεται ότι η Αουλάνι δεν θα είναι μόνη της στην ομάδα των κλιματικών προσφύγων. Μέχρι το 2044, οι θάλασσες και οι έρημοι θα έχουν ωθήσει πολλά εκατομμύρια ανθρώπους να αναζητήσουν μια ζωή μακριά από τις σβησμένες απ’ τον χάρτη πατρίδες τους. 

Πιο ψηλά, πιο γρήγορα, πιο ισότιμα 

Στο Τόκιο είδαμε για πρώτη φορά σκέιτμπορντ, μπάσκετ 3Χ3 και αγωνιστική αναρρίχηση σε τοίχο. Είδαμε, επίσης, δύο αγωνίσματα με BMX, σερφ και ορεινή ποδηλασία.

Στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών προστίθενται όλο και περισσότερα urban αθλήματα κι αυτό δεν είναι μια περαστική τάση. Είναι κάτι που θα συνεχίσει να συμβαίνει, γιατί προσφέρει τεράστιες δυνατότητες εμπορικής αξιοποίησης (πρωτότυπα ρούχα και αξεσουάρ για τις εταιρείες, αλλά και άνοιγμα σε νέα κοινά, όπως τα 13χρονα αγόρια και κορίτσια του σκέιτ). 

• 

• 

• 

Επιπλέον, η ένταξη αυτών των αθλημάτων συνάδει και με την κοινή, κοινότατη λογική της δημοφιλίας: Εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον κόσμο έχουν ένα σκέιτμπορντ ή ένα ποδήλατο ή παίζουν μπάσκετ σε κάποιο γηπεδάκι της γειτονιάς τους. Πόσοι, αντίστοιχα, ρίχνουν δίσκους ή ξιφομαχούν με τους συμμαθητές ή τους συναδέλφους τους; 

Είναι βέβαιο ότι μέχρι το 2044 κάποια από τα κλασικά αθλήματα θα έχουν εκπέσει από το Ολυμπιακό πρόγραμμα. Πρώτα – πρώτα θα φύγουν αυτά που διεξάγονται σε εξωτερικούς χώρους, όπως οι ρίψεις (μεταξύ μας, η σφυροβολία είναι έτσι κι αλλιώς μια εντελώς παράλογη ενασχόληση). Εξαιρετικά επισφαλείς πρέπει να αισθάνονται η ελληνορωμαϊκή και η ελεύθερη πάλη, η τοξοβολία, η προαναφερθείσα ξιφασκία και τα ιππικά αγωνίσματα (λόγω δυσκολιών στις μετακινήσεις των αλόγων και στην επιμελητεία των στάβλων). Στην εποχή της Αουλάνι αυτά τα αθλήματα θα αντιμετωπίζονται ως μουσειακό footage σε ντοκιμαντέρ για την ιστορία των αγώνων. Όπως, δηλαδή, αντιμετωπίζουμε εμείς σήμερα το μακροβούτι ή το άλμα εις μήκος από στάση, τα οποία κάποτε αποτελούσαν highlights των Ολυμπιακών προγραμμάτων. 

Αντίθετα, αθλητικές δραστηριότητες όπως το crossfit και η γιόγκα θα αποκτήσουν αργά ή γρήγορα Ολυμπιακή εκπροσώπηση. Και οπωσδήποτε τα e-sports. Η αγορά του gaming είναι συγκλονιστικά μεγάλη για να συνεχίσει να την αγνοεί η ΔΟΕ. Επιπλέον, εδώ και χρόνια στον χώρο του gaming έχει χτιστεί μια πολύ καλά δομημένη αγωνιστική κουλτούρα, που ακολουθεί τη λογική των εθνικών και των παγκόσμιων πρωταθλημάτων. Οι Ιάπωνες, οι οποίοι διαχρονικά διεκδικούν μεγάλο μερίδιο από το συγκεκριμένο industry, έγιναν οι πρώτοι διοργανωτές Ολυμπιακών Αγώνων που ενέκριναν κάποια e-sports events, εγκαινιάζοντας στο Τόκιο 2020 την Olympic Virtual Series. Μεταξύ των πέντε αγωνισμάτων που έκαναν δοκιμαστική πρεμιέρα τις προηγούμενες μέρες ήταν και το Gran Turismo. 

Γενικά, οι Ολυμπιακοί θα δίνουν όλο και περισσότερο χώρο στα τεχνικά αγωνίσματα, αφού νομοτελειακά τα αθλήματα των αμιγώς σωματικών επιδόσεων θα κορεστούν και θα παρακμάσουν. Είναι βέβαιο ότι κάποτε θα έχουμε πλέον τρέξει με τη μεγαλύτερη ταχύτητα που μπορεί να τρέξει ένας homo sapiens. Θα έχουμε πηδήξει όσο ψηλότερα και όσο μακρύτερα γίνεται. Θα έχουμε εξαντλήσει τις δυνατότητες του ανθρώπινου σώματος και θα έχουμε καταγράψει ρεκόρ που δεν θα είναι πλέον παγκόσμια, αλλά ιστορικά. Ας τα βαφτίσουμε ρεκόρ ανθρωπότητας. Όταν πλέον θα έχουμε φτάσει εκεί, οι κούρσες και τα άλματα δεν θα έχουν νόημα ύπαρξης. Κανείς δεν θα προπονείται για τέσσερα χρόνια με αποκλειστικό στόχο να ισοφαρίσει ένα ρεκόρ. Και κανείς δεν θα ενδιαφέρεται να παρακολουθήσει όλη αυτή την προσπάθεια, πολλώ δε μάλλον να τη χορηγήσει. Και τότε, είτε θα επιτραπεί θεσμικά η ενίσχυση των αθλητών (χημική ή μηχανική) και θα μπούμε σε άλλες ατραπούς, είτε κι αυτά τα αθλήματα θα ατονήσουν και θα δώσουν τη θέση τους σε άλλα. 

Πριν κληθεί να αντιμετωπίσει αυτό το βιοηθικό ζήτημα, η ΔΟΕ θα πρέπει να έχει βρει ικανοποιητικές απαντήσεις σε ερωτήματα που στην πραγματικότητα έχουν ήδη προκύψει. Στο Τόκιο αγωνίστηκαν 160 ανοιχτά ΛΟΑΤΚΙ+ αθλητές – αριθμός τριπλάσιος από τον αντίστοιχο του Ρίο το 2016. Η Νεοζηλανδή Λόρελ Χάμπαρτ έγινε η πρώτη τρανς που αγωνίστηκε ως γυναίκα σε Ολυμπιακούς (συμμετείχε στην άρση βαρών στην κατηγορία των 87+ κιλών). Η μέρα που non binary αθλητές θα διεκδικούν το δικαίωμά τους να αγωνίζονται με μη δυαδικές ταυτότητες φύλου, χωρίς δηλαδή να εντάσσονται στους άντρες ή στις γυναίκες, δεν είναι μακριά. Κι εκείνη τη μέρα, η ΔΟΕ θα πρέπει να είναι έτοιμη είτε να αλλάξει την κατηγοριοποίηση των αθλημάτων της («άλμα επί κοντώ ανδρών & non binary»;) είτε -πιο πιθανό- να έχει έτοιμα για ένταξη στο Ολυμπιακό πρόγραμμα κάποια αθλήματα στα οποία άνδρες, γυναίκες και άτομα που υιοθετούν μη δυαδικές φυλετικές ταυτότητες θα μπορούν να διαγωνίζονται από κοινού και επί ίσοις όροις. 

Ένα πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση ίσως είναι τα μικτά αθλήματα, ο αριθμός των οποίων αυξάνεται κάθε τετραετία στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στο Τόκιο, πχ, είδαμε μικτή σκυταλοδρομία ανδρών και γυναικών στην κολύμβηση. Απ’ την άλλη, το αίτημα για μικτές ομάδες στην καλλιτεχνική κολύμβηση δεν έγινε δεκτό, παρότι στο παγκόσμιο πρωτάθλημα διαγωνίζονται μικτά ντουέτα ανδρών και γυναικών από το 2015. 

Και η τεχνολογία κύριε; 

Μέχρι να φτάσει εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ του 2044 που η Αουλάνι Αφά από το βουλιαγμένο Κιριμπάτι θα κερδίσει το Χρυσό της μετάλλιο στις καταδύσεις από τον βατήρα των τριών μέτρων, η τεχνολογία θα είναι σε θέση να δώσει λύσεις στα περισσότερα από τα προβλήματα που θίχτηκαν παραπάνω. 

Η τεχνητή νοημοσύνη και η επαυξημένη πραγματικότητα θα μπορούν να φέρουν τα ολογράμματα των αθλητών στο σαλόνι των θεατών και τα ολογράμματα των θεατών στις κερκίδες των άδειων σταδίων. Για την ακρίβεια, μπορεί μέχρι τότε να μη χρειαζόμαστε καν Ολυμπιακά Στάδια. Ο κάθε αθλητής θα αγωνίζεται στην έδρα του, στο γήπεδό του, και η ολογραμματική προβολή του θα τοποθετείται δίπλα στις αντίστοιχες των αντιπάλων του, σε ένα κολοσσιαίο εικονικό στάδιο ασύγκριτης ομορφιάς και χωρητικότητας. 

Προσοχή: δεν μιλάμε εδώ για τρεις χαζές διαστάσεις, αλλά για πολυδιαστατικά μοντέλα. Εμείς δεν θα βλέπουμε απλώς το άλμα του αθλητή από την άνεση του καναπέ μας – θα μυρίζουμε τον ιδρώτα του ή το αποσμητικό του και θα αισθανόμαστε τον πόνο στα πέλματά του όταν προσγειώνεται από μεγάλο ύψος. Οι ώμοι μας θα καίνε όταν οι κωπηλάτες θα μπαίνουν αφηνιασμένοι στο τελευταίο πεντακοσάρι. Και ο αθλητής, αντιστοίχως, θα ξέρει ότι είμαστε εκεί, δίπλα του. Θα ακούει τις ανάσες μας και τους παλμούς της καρδιάς μας. 

Δεν θα χρειάζεται, λοιπόν, να ταξιδεύουμε, να ρυπαίνουμε την ατμόσφαιρα και να διασπείρουμε τα μικρόβιά μας προκειμένου να νιώσουμε το συλλογικό ρίγος, την ανατριχίλα και τη συγκίνηση που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προκαλέσει. Η τεχνολογία θα είναι και πάλι εκεί, για να μας προσφέρει την ανανέωση του Φαουστικού συμβολαίου που έχουμε υπογράψει μαζί της εδώ και χρόνια. Θα μας ενώσει κρατώντας μας μακριά, όπως κάνει ήδη με τα social media και τα communication apps, θα επαυξήσει εικονικά τις σωματικές μας δυνατότητες όταν αυτές εξαντληθούν, θα αντικαταστήσει τα δέντρα με πάνελ που θα παράγουν οξυγόνο, θα αντικαταστήσει το οξυγόνο με κάτι άλλο, που θα παράγεται από το σώμα μας και θα ανατροφοδοτεί τα πάνελ. 

Ακούγονται φοβερά δυστοπικά και αποκαρδιωτικά όλα αυτά, αλλά είναι μια απλή αναδιατύπωση των όρων της συμφωνίας που έχουμε ήδη κάνει με έναν διάβολο που λατρεύουμε να αμφισβητούμε. Και εννοείται ότι θα ανανεώσουμε τη σύμβασή μας με την τεχνολογία της εικονικής πραγματικότητας και το 2044. Θα στηρίξουμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μουμπάι με όποιους όρους κι αν διεξαχθούν. Το ίδιο θα κάνουμε και για τους αγώνες μετά τη Μουμπάι. 

Γενικώς, θα στηρίξουμε κάθε μέλλον στο οποίο οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα διοργανώνονται τακτικά και στην ώρα τους, γιατί το παρελθόν έχει αποδείξει ότι όταν οι άνθρωποι δεν διοργανώνουν Ολυμπιακούς Αγώνες, κάνουν χοντρές μαλακίες. *

* Οι μόνες χρονιές που δεν έγιναν Ολυμπιακοί Αγώνες μετά τη σύγχρονη αναβίωσή τους ήταν το 1916, το 1940 και το 1944, κατά τη διάρκεια των δύο Παγκοσμίων Πολέμων.